«Να σου πω πώς είναι να είσαι έφηβος»…

Ενα κείμενο που πρέπει να διαβάσει κάθε έφηβος και κάθε έφηβη, αλλά και οι γονείς τους…

Γράφει η Κοινωνική λειτουργός-Ψυχοδραματίστρια, Γεωργία Καλλιντέρη

Χρειάζομαι να νιώθω πως η οικογένεια μου είναι το σημείο αναφοράς μου, ο “φάρος” μου.

Το γεγονός ότι έχω ανάγκη να ανακαλύψω τον δικό μου κόσμο, να ανήκω σε καινούρια πλαίσια, δεν σημαίνει πως δεν έχω ανάγκη να ακουμπάω στους γονείς μου, να υπάρχουν εκεί για μένα. Με τη διαφορά ότι μέχρι τώρα, με έμαθαν να καλύπτω τις βασικές μου ανάγκες όπως και τους βασικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Πια, επιθυμώ μια σχέση μαζί τους που θα μπορώ να μοιράζομαι τα παράπονα μου, τις αγωνίες μου, τις ανησυχίες μου, χωρίς να μου επιβάλλουν την άποψη τους, αλλά να μου την επικοινωνούν, να μου την επιχειρηματολογούν, γιατί τώρα μπορώ να τους ακούσω, να διαφωνήσω, να συμφωνήσω. Θέλω να με ακούνε, να “μπαίνουν στα παπούτσια μου”, να με εμπιστεύονται και να μου το δείχνουν. Θέλω να νιώθω οτι δεν με προσπερνούν θεωρώντας πως ξέρουν πάντα το σωστό. Και μπορεί και αρκετές φορές να έχουν δίκιο στις διαφωνίες μας, αλλά ας μην μου επιβάλλουν τις δικές τους απόψεις, ας δώσουν χώρο να μάθουν τις δικές μου. Τους χρειάζομαι και πάντα μου είναι σημαντικοί με έναν καινούριο τρόπο που επιθυμώ να βρούμε μαζί, αλλιώς απομονώνομαι και αισθάνομαι μόνος.

Μου αρέσει να ανήκω σε παρέες, φτιάχνοντας τον δικό μου κόσμο.

Οι φίλοι μου είναι η χαλάρωσή μου, τα αστεία μου, αυτοί που ξέρουν τα μυστικά μου κ εγώ τα δικά τους. Είναι στήριγμα μου, σκαρφιζόμαστε απίθανα πράγματα, έχουμε κοινές ανησυχίες. Μοιραζόμαστε τα ίδια άγχη, διαφωνούμε και καμιά φορα μαλώνουμε. Μαζί τους μαθαίνω να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, να κάνω επιλογές, να κρίνω το δίκιο από το άδικο και όλα αυτά που έμαθα στο σπίτι μου να τα κάνω πράξη. Να προστατεύω και να προστατεύομαι. Να αγωνίζομαι για να γίνομαι καλύτερος, να φτιάχνω κανόνες. Να σπάω κανόνες. Να φτιάχνω σχέσεις, να αφήνω σχέσεις. Να κερδίζω και να χάνω. Να ζω και να μοιράζομαι.

Ανακαλύπτω πως να φτιάχνω σχέσεις ερωτικές

Αρχίζω να ανακαλύπτω τι μου αρέσει στο φύλο που με ελκύει, να βρίσκω τρόπους για να το ελκύω. Να προσέχω περισσότερο την εμφάνιση μου και να αναπτύσσω το κομμάτι αυτό του εαυτού μου της αυτάρεσκειας και της ικανοποίησης. Μαθαίνω επίσης να μοιράζομαι, να αγκαλιάζω, να φιλάω, να χαϊδεύω, να νοιάζομαι, να ανησυχώ, να ζηλεύω. Μαθαίνω να

μην ζηλεύω, να συγκρατώ τον θυμό μου ή να τον εκφράζω. Να “μετράω”!! Μαθαίνω πως είναι να φροντίζω και να ζητάω φροντίδα. Πως είναι να χτυπάει η καρδιά μου δυνατά και να μην ξέρω τι να κάνω, αλλά να δοκιμάζω και ας μην ξερω, κι ας φοβάμαι. Έτσι θα κερδίσω την εμπειρία του να είναι εντάξει να μην ταιριάζω σε όλους και είναι εντάξει να μην μου ταιριάζουν όλοι.

Η σχέση μου με τους καθηγητές μου, είναι σημαντική.

Περνάμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας μαζί τους. Θέλω να μην με κρίνουν, αλλά να μου δίνουν έμπνευση, κίνητρο. Να καταλαβαίνουν πως μερικές φορές μια τάξη σχολείου ή φροντιστηρίου είναι βαρετή και ένα θρανίο ακόμα περισσότερο. Όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές να μου δικαιολογούν την ανία μου και εκεί να βρίσκουν τρόπους να με κρατάνε στη μάθηση με ευελιξία και όχι με επιβολή. Φτιάχνω τα όριά μου, γνωρίζω την προσωπικότητα μου ανακαλύπτοντας τη δυναμή της κι έτσι καμιά φορά ίσως και να φαίνεται πως “παίζω” με τις αντοχές τους, όχι όμως με δόλο, αλλά γιατί είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσω τη δική μου δύναμη, γνώμη, άποψη, δικαίωμα. Αν αυτό το θυμούνται και δεν το παίρνουν προσωπικά θα βρούμε τη χρυσή τομή στην επικοινωνία μας! Γιατί με εκείνους μπορώ να συζητήσω πράγματα και καταστάσεις που ντρέπομαι να επικοινωνήσω στους γονείς μου, αλλά νιώθω πιο ασφαλής από ότι να τα μοιραστώ με τους φίλους μου, είναι μεγάλοι βλέπεις και ξέρω πως αυτό τους κάνει πιο έμπειρους, κάτι που εμένα μου λείπει.

Έχω ανάγκη από τον προσωπικό ιδιωτικό μου χώρο.

Χρειάζομαι χρόνο να ξεκουραστώ, να ακούσω μουσική, να πάω μια βόλτα, να κάνω όνειρα, να μην κάνω τίποτα. Να εκφραστώ με έναν μοναδικό προσωπικό τρόπο χωρίς να επιθυμώ να τον μοιραστώ οπωσδήποτε με κάποιον αμέσως. Να χαλαρώσω, να μελετήσω, να επαναπροσδιορίσω, να σκεφτώ τη μέρα μου. Αυτό δεν σημαίνει πως κάνω κάτι κακό, απλά μου προκύπτει σαν ανάγκη, δεν σημαίνει ότι αγνοώ τους γονείς μου, ότι δεν θέλω τους φίλους μου, ούτε ότι όλες τις στιγμές θα είναι το ίδιο. Απλά, είναι η δική μου χαλάρωση και θέλω να βρίσκω τρόπο να είμαι μαζί της, γιατί με συντονίζει και με κάνει να αποκτώ μια σχέση με εμένα και αυτό, μου είναι σημαντικό.

Δεν με βοηθούν οι συμβουλές, θέλω επικοινωνία.

Είμαι σε μια περίοδο, που θέλω να αποφασίζω για εμένα, αυτή η ανακάλυψη είναι τόσο τρομερή που με εξιτάρει!! Μερικες φορές αυτό με κάνει αντιδραστικό, με εκνευρίζει γιατί από τη μία μέχρι τώρα είχα κάποιον να αποφασίζει για μένα και ξαφνικά έρχεται και αυτό που πρέπει να αποφασίσω εγώ για μένα. Και κάποιες φορές αυτό ενώ μου αρέσει με ανησυχεί, δημιουργώντας μου ανασφάλεια και φοβάμαι μην κάνω και κανένα λάθος. Έτσι μη με συμβουλεύετε, αλλά, κάντε μου ερωτήσεις, μιλήστε στη γλώσσα μου, κάντε με να νιώσω πιο άνετα γιατί δε νιώθω και τόσο χαλαρά όσο δείχνω, ούτε σημαίνει όμως πως δεν έχω και συναισθήματα και σκέψεις, έχω και μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι, αλλά δεν έχω βρει τρόπο να τα εκφράσω και μερικές φορές δεν έχω τον τρόπο. Γι αυτό σου λέω μη με συμβουλεύεις γιατί με κάνεις να νιώθω πιο λίγος, εγώ θέλω να νιώσω πιο δυνατός. Θυμήσου το!

Είμαι σε θέση να αξιολογήσω και να κατανοήσω, δεν μου λείπει η ωριμότητα, η εμπειρία μου λείπει. Και αυτό που χρειάζομαι είναι να την αποκτήσω, αν βιάζομαι καθησύχασέ με, αν το παρακάνω εξήγησέ το μου, γιατί με την παρατήρηση δεν το καταλαβαίνω. Αντιδρώ! Αν διαφωνήσουμε δώσε μου λίγο χρόνο να σκεφτώ και θα μιλήσουμε λίγο αργότερα. Και τέλος, αλήθεια μην αγωνίας τόσο, λίγη εμπιστοσύνη με κάνει πιο υπεύθυνο, πιο ασφαλή και πιο ικανό! Και το χρειάζομαι!