Πέρασαν 20 χρόνια από μια αντίστοιχη συνάντησή τους στο ίδιο επίπεδο.
Είναι από τους αγώνες που μένουν, από τις εικόνες που χαράζονται στο μυαλό και θυμίζουν μια άλλη εποχή.
Το να παίζεις ένα ντέρμπι είναι από μόνο του ιντριγκαδόρικο.
Το να παίζεις ντέρμπι με διαφορετική διακύβευση από τη συνηθισμένη είναι αυτό που λέμε μεταφορικά «συμβαίνει μια φορά στα 20 χρόνια».
Μόνο που τώρα γίνεται κυριολεκτικό.
Το 2003, η Μίλαν όχι μόνο απέκλεισε την παραδοσιακή αντίπαλο και συμπολίτισσά της Ίντερ, αλλά κατάφερε να πάρει τον τίτλο του Τσάμπιονς Λιγκ νικώντας στον τελικό την εξίσου μεγάλη της αντίπαλο, Γιουβέντους.
Το απόλυτο όνειρο, δηλαδή, ενός οπαδού μιας ομάδας, όταν όχι μόνο νικά η δική σου ομάδα, αλλά ηττάται και η σημαντική αντίπαλός σου.
Στην ποδοσφαιρική κουλτούρα της Ευρώπης, η Ιταλία πάντα κατέχει μια εξέχουσα θέση. Λιγότερο Μεσογειακή, περισσότερο Δυτική.
Είναι κι αυτός ο «σπάνιος» χρωματικός συνδυασμός των «Rossoneri» και «Νerazzuri». Αλήθεια πόσες ομάδες φορούν κόκκινο-μαύρο και μπλε- μαύρο; Αναλογικά λιγότερες.
Αλλά και πόσες ιστορίες μακριά από τα Τσάμπιονς Λιγκ της Μίλαν το 2003 και το 2007 ή της Ίντερ το 2010 μπορεί να προσφέρει ο τωρινός ημιτελικός.
Είναι ο ημιτελικός του Πιόλι ή του Ινζάγκι;
Του Λεάο ή του Μαρτίνεζ;
Του Τονάλι ή του Μπαρέλα;
Του Μενιάν ή του Ονάνα;
Της μπλε πλευράς του Μιλάνου ή της κόκκινης;
Μίλαν ή Ίντερ;
Ματς που γίνεται κάθε 20 χρόνια δεν γίνεται να χαθεί.
Ούτε και το νέο ιστορικό φωτογραφικό καρέ από τους νέους Κόστα και Ματεράτσι.