Δέκα μήνες μετά την επίθεση της 20ης Μαΐου με βιτριόλι που δέχτηκε στην Καλλιθέα η Ιωάννα Παλιοσπύρου έσπασε τη σιωπή της. Η ίδια μίλησε για πρώτη φορά, στο περιοδικό ΟΚ! και την Σόνια Καζόνι, όπου, μεταξύ άλλων, αποκάλυψε την πρώτη ερώτηση που έκανε στη γιατρό της, αλλά και τη στιγμή που ένιωσε ανακούφιση.
Ποια ήταν η ερώτηση που έκανες στη γιατρό σου; Ποιες ήταν οι σκέψεις σου εκείνες τις δύσκολες ώρες;
Η κυρία Καλοφώνου είναι πάντα λιγομίλητη. Στις πρώτες μας συζητήσεις, πήρα μια βαθιά ανάσα και βρήκα το θάρρος να τη ρωτήσω όλα αυτά που στριφογυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό μου. Η ερώτηση ήταν: Τι είναι αυτό που μου έχει συμβεί, αν θα κάνω κάποιο χειρουργείο και πότε θα μπορέσω να πάω στο σπίτι μου. Μέχρι τότε πίστευα αφελώς πως σε 2-3 εβδομάδες θα γίνω καλά και θα βγω, δεν είχα καμία εικόνα της πραγματικότητας. Θυμάμαι πως μου είπε: «Αυτό που έχεις πάθει είναι πολύ σοβαρό, αυτό που σου έκαναν είναι πολύ κακό. Εγώ δεν είμαι εδώ για να εξετάσω το πώς και το γιατί συνέβη, εγώ είμαι εδώ για να γίνεις καλά. Θα πρέπει να οπλιστείς με υπομονή και να προετοιμαστείς για πολλά χειρουργεία». Στα λόγια της αυτά, θυμάμαι, μου κόπηκε η ανάσα. Ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα τι έχω πάθει και χρειάζομαι τόσο πολλά χειρουργεία… Θα σου πω μερικά πράγματα για τις μέρες στο νοσοκομείο, για να μπορέσεις να με καταλάβεις. Πέρα από τους φρικτούς πόνους, ήμουν σε μεγάλο σοκ, δεν μιλούσα καθόλου, ούτε καν στη μητέρα μου. Προσπαθούσα να συγκροτήσω τις σκέψεις και τις δυνάμεις μου και να εξηγήσω με τη λογική όσα μου συνέβαιναν. Δεν ήξερα ποιος μου είχε επιτεθεί και γιατί βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση. Σκεφτόμουν πως –έστω συνειδητά– δεν έχω βλάψει κανέναν. Αναρωτιόμουν πώς ήταν δυνατόν να έχω ενοχλήσει κάποιον χωρίς να το έχω καταλάβει, ώστε να με μισεί τόσο που να με κυνηγά με μανία, ξανά και ξανά, για να με σκοτώσει. Δεν έβγαινε νόημα. Ένιωσα πως χάνω τη λογική μου και τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν πως ή έχω τρελαθεί και δεν μου το λένε ή πως όλοι οι άλλοι είναι τρελοί. Μου είχε περάσει από το μυαλό ότι ίσως μου έχουν στήσει μια καλοστημένη φάρσα και παρακαλούσα κάποιος να βγει και να πει πως είναι όλα ψέματα… Επειδή το αριστερό μου μάτι ήταν σοβαρά τραυματισμένο και δεν είχα καλή όραση, με είχαν συμβουλεύσει οι γιατροί να κρατώ όσο μπορώ κλειστά τα μάτια μου για να επουλωθεί η ουλή από το έγκαυμα. Έτσι, δεν είχα καθαρή εικόνα του ευρύτερου χώρου όπου βρισκόμουν. Σκεφτόμουν, λοιπόν, μήπως δεν ήμουν στο Λάτσειο, όπως μου έλεγαν, αλλά με είχαν φέρει σε ψυχιατρική κλινική και μου το έκρυβαν. Όταν κάποια στιγμή ήρθε να με πάρει ο τραυματιοφορέας μου, ο Μιχάλης, να με μεταφέρει στην οφθαλμολογική κλινική για να με εξετάσουν, όπως ήμουν στο καροτσάκι, εξουθενωμένη και με θολή όραση, προσπαθούσα σε πόρτες, διαδρόμους και ασανσέρ να δω και να ελέγξω τις ταμπέλες για να επιβεβαιώσω πως όντως είμαι σε νοσοκομείο – και όταν είδα μια σχετική επιγραφή ένιωσα μεγάλη ανακούφιση.
Τη σοβαρότητα του τραυματισμού σου πότε τη συνειδητοποίησες; Χρειάστηκα μήνες για να καταλάβω τι μου έχει συμβεί. Άργησα πολύ και θα εξηγήσω γιατί. Ρωτούσα τη γιατρό μου για ποιο λόγο δεν μπορούν να επουλωθούν τα τραύματα και μου έλεγε: «Έχεις εγκαύματα ολικού πάχους». Δεν αντιλαμβανόμουν τι είναι αυτό, δεν είχα ιατρικές γνώσεις. Μου εξηγούσε ότι η αναπλαστική λειτουργία είχε καταστραφεί, είχε καεί και προσπαθούσαν να αναπληρώσουν αυτή τη λειτουργία με μοσχεύματα. Για να το καταλάβω, μου εξηγούσε: «Όταν κάτι καίγεται, χάνεται για πάντα, εξαφανίζεται… Δεν μπορείς να έχεις το ίδιο δέρμα ξανά». Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, αρκεί να σκεφτεί πως όταν σε έναν άνθρωπο συμβαίνει κάτι τέτοιο, μετά ζυγίζει λιγότερα κιλά, διότι έχει κάψει και έχει χάσει βασικά στοιχεία από τον οργανισμό του. Βέβαια, τότε δεν είχα ακόμα δει τι έχω πάθει.
Θυμάσαι μια στιγμή ελπίδας, κάτι που σου έδωσε κουράγιο, εκείνες τις μέρες στο νοσοκομείο;
Η πρώτη στιγμή που ένιωσα πολύ μεγάλη ανακούφιση ήταν η στιγμή της σύλληψης της γυναίκας που μου προκάλεσε αυτό το κακό. Κι αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με το πρόσωπο της συγκεκριμένης, αλλά πως επιτέλους μέσα μου ηρέμησα γιατί η ένοχος δεν μπορεί πια να με βλάψει. Μέχρι τότε ζούσα με αυτό τον φόβο. Σκεφτόμουν την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνει μέσα για να με σκοτώσει. Μέχρι να συλληφθεί ζούσα με διαρκή φόβο. Επειδή το φως ήταν επίπονο για εμένα, με ενοχλούσε, το δωμάτιό μου ήταν πάντα σκοτεινό με τα φώτα χαμηλωμένα. Μέσα στο σκοτάδι, λοιπόν, είχα μάθει να αναγνωρίζω τον ήχο του βηματισμού της μητέρας μου και πεταγόμουν όταν άκουγα έναν άλλο βηματισμό. Ρωτούσα αναστατωμένη ποιος είναι για να ακούσω τη φωνή και να βεβαιωθώ πως είναι κάποιος από το νοσηλευτικό προσωπικό. Μετά τη σύλληψή της, λοιπόν, μπορούσα πια να μη φοβάμαι για τη ζωή μου. Μέχρι τότε σκεφτόμουν ότι και να βγω από το νοσοκομείο θα κινδύνευα, αφού μια αγνώστου ταυτότητας γυναίκα θα με κυνηγά για να με σκοτώσει. Μετά τη σύλληψή της, όμως, τα βράδια στο νοσοκομείο έγιναν η στιγμή της ημέρας που μου έδινε ελπίδα. Τη νύχτα, όταν ερχόταν η ώρα του ύπνου, όλα ηρεμούσαν. Ήξερα πως δεν θα έρθει κανείς να μου κάνει άλλη μία επώδυνη αιμοληψία, πως δεν θα έρθουν να μου αλλάξουν τις γάζες και να τις ξεκολλούν από τους καμένους ιστούς, πως δεν θα έρθει κάποιος να μου κάνει ενέσιμες θεραπείες με κορτιζόνη στο μάτι, ούτε η γιατρός μου με λαβίδες, νυστέρι και απολυμαντικά για να αφαιρέσει καμένα κομμάτια από τη μύτη μου. Όλα αυτά για μένα ήταν η καθημερινή επώδυνη πραγματικότητα στο νοσοκομείο. Κάθε βράδυ, λοιπόν, ένιωθα πως κέρδιζα ακόμα μία μάχη, για να βάλω τα δυνατά μου για την επόμενη μέρα. Η δράστις συνελήφθη και είναι υπό κράτηση. Από τότε δεν υπήρξε απολογία, αλλά μόνο κάποιες τοποθετήσεις μέσω του δικηγόρου της. Αυτό σε επηρέασε ψυχολογικά;
Θέλω να σου εξηγήσω κάτι. Είναι διαφορετικό, χωρίς να λέω πως είναι λιγότερο σοβαρό, το να πάθεις ένα ατύχημα στον δρόμο ή να αρρωστήσεις σοβαρά, και διαφορετικό να ξέρεις πως δίνεις μια μάχη για να κρατηθείς στη ζωή γιατί κάποιος άλλος άνθρωπος το επιδίωξε, μάλιστα με επιμονή. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς την αδικία, τα ερωτηματικά και τον θυμό μέσα στον πόνο σου. Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω την άρνησή της να απαντήσει στα αμέτρητα «γιατί» που όλοι μας έχουμε, παρόλο που έχει δηλώσει μέσω του δικηγόρου της πως η πρόθεσή της είναι να το κάνει, να απολογηθεί. Δεν ξέρω ποια είναι η σκοπιμότητά της, αλλά είναι κάτι που με στρεσάρει, με στενοχωρεί και με θυμώνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένει προκλητικά να συνεχίζει να προσβάλλει εμένα και την οικογένειά μου και να μας στερεί το δικαίωμα για απαντήσεις. Είναι νομικό της δικαίωμα να μη θέλει να απολογηθεί, αλλά δεν είναι ηθικό της δικαίωμα. Και με θυμώνει που δεν γνωρίζω τον λόγο που η ζωή η δική μου και της οικογένειάς μου έχει γίνει εφιάλτης τους τελευταίους δέκα μήνες. Για μένα η στάση της επιβεβαιώνει πως οι επανειλημμένες απόπειρες που έκανε να με σκοτώσει ήταν απολύτως συνειδητές, με διαρκή σχεδιασμό και χωρίς την παραμικρή μεταμέλεια. Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος μπορεί να είναι τόσο απάνθρωπος χωρίς να έχει την παραμικρή πρόκληση.
Μετά τη σύλληψη είχαν βγει στη δημοσιότητα κάποιες συνομιλίες σας από το Facebook. Πώς είχες νιώσει με αυτό; Δεν ξέρω τι μπορεί ο καθένας να έχει καταλάβει μέσα από αυτά, αλλά ξέρω ότι δεν έχω πειράξει κανέναν. Για μένα όλο αυτό έγινε χωρίς λόγο – ή, τουλάχιστον, χωρίς να γνωρίζω τον λόγο. Με τη δράστιδα είχαμε πολύ τυπικές σχέσεις, μάλιστα προσπάθησα να τη βοηθήσω. Είναι σαν εμείς να έχουμε μια σχέση επαγγελματική ή συγγενική, να κάνεις μια κοινωνική εκδήλωση και να καλέσεις κόσμο και σε αυτή την εκδήλωση να τη συναντήσω. Είχαμε συναντηθεί τυχαία σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Δεν έχει συμβεί κάτι άλλο.
Η επίθεση εναντίον σου απασχόλησε τα δελτία ειδήσεων και τα ενημερωτικά websites από την ημέρα που έγινε και για μεγάλο διάστημα. Κάθε νέα πληροφορία που έβλεπε το φως της δημοσιότητας βρισκόταν αμέσως στα πρωτοσέλιδα. Είχες εικόνα για αυτό;
Μόνο όταν βγήκα από το νοσοκομείο, σχεδόν ύστερα από τρεις μήνες, άρχισα να αποκτώ μια εικόνα για την έκταση που είχε πάρει η απόπειρα δολοφονίας εναντίον μου. Εκτός του ότι δεν είχα καμία επαφή με τηλεόραση, ραδιόφωνο και Ίντερνετ, οι δικοί μου με προστάτευαν και δεν μου έδιναν πληροφορίες. Το διάστημα που πέρασα στο νοσοκομείο λειτουργούσε μόνο το ένστικτο της επιβίωσης. Όταν πια βγήκα, μόνο τότε είδα κάποια δημοσιεύματα και ρεπορτάζ, αλλά ήταν κάτι που με στρέσαρε πολύ και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Το έκανα σε δόσεις γιατί δεν το άντεχα. Θα σου πω μία από τις πιο δύσκολες στιγμές μου… Ήταν όταν ζήτησα από τη μητέρα μου να μου δείξει τα ρούχα που φορούσα τη μέρα της επίθεσης. Ήξερα πως τα είχε ελέγξει η αστυνομία και μας τα είχε επιστρέψει. Η μητέρα μου το απέφευγε, αλλά εγώ επέμενα. Όταν άνοιξε τη σακούλα, κατευθείαν με έπνιξε εκείνη η φρικτή μυρωδιά του οξέος και μου ήρθε στο μυαλό αμέσως η εικόνα από το βλέμμα της τη στιγμή που μου έριχνε το υγρό. Αυτά που ήταν μέσα στη σακούλα δεν ήταν ρούχα, αλλά σκισμένα κομμάτια ύφασμα που με το παραμικρό άγγιγμα διαλύονταν. Βλέποντάς τα σοκαρίστηκα. Αναρωτήθηκα, λες και δεν επρόκειτο για μένα, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να βγήκε ζωντανός μέσα από αυτά τα κουρέλια. Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για αυτό που είδα και μετάνιωσα για την επιμονή μου να τα δω. Survivor Spoiler – Ολες οι ειδήσεις από τον Αγιο Δομίνικο.
Ειδήσεις και νέα απ’ την Ελλάδα και τον κόσμο στο Dokari.gr.
Ακολουθήστε το Dokari και στο κανάλι μας στο YouTube. Ακολουθήστε το Dokari και στο Pinterest
Επίθεση με βιτριόλι: Η πρώτη ερώτηση της Ιωάννας στο γιατρό της μετά την επίθεση που δέχθηκε
