Ταξιδεύοντας πρόσφατα στην ¨γειτόνισσα’ Ιταλία και τη Ρώμη διαπίστωσα πόσο μακριά είμαστε τελικά σαν χώρες.
Η χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει είναι μικρή όμως η απόσταση που μας χωρίζει σε θέμα οργάνωσης , προβολής και αξιοποίησης του πολιτισμού διαφέρουμε έτη φωτός. Επιμέλεια: Γεωργία Τσίντζα
Ίσως εμείς να βρίσκουμε ως πρόσχημα τους μετανάστες που ¨λερώνουν» το όμορφο τοπίο μας ή την ακριβή ζωή… προβλήματα όμως που στη γειτονική Ρώμη υπάρχουν μεν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όμως τα ξεχνάς εύκολα καθώς σε αποζημιώνουν τα ιστορικά της μνημεία και κάθε είδους αξιοθέατο. Ο τρόπος με τον οποίο προβάλλει αυτή η πόλη τα ¨δυνατά’ της χαρτιά είναι μοναδικός είναι όλα τόσο οργανωμένα, προσεγμένα και τόσο καλά στημένα που είναι αδύνατο να περάσεις μπροστά από το οτιδήποτε ακόμη και από μια απλή πλατεία και να μη μείνεις για ώρα να χαζεύεις και τη πιο μικρή λεπτομέρειά της, είναι όλα δομημένα με τέτοιο τρόπο που είναι αδύνατο να προσπεράσεις μπροστά τους αδιάφορα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα βλέπεις αγάλματα να χάνονται κυριολεκτικά ανάμεσα στο πλήθος , πλατείες γκρίζες και συντριβάνια άδεια. Κι όμως η χώρα μας έχει τόση ομορφιά να επιδείξει όμως προτιμά αυτή την ομορφιά να την κρύβει πολλές φορές και να την εξαφανίζει.
Όλο αυτό με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανη που κατάγομαι από τη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό αλλά την ίδια στιγμή ντροπή και απογοήτευση που αυτόν τον πολιτισμό επιμένουμε πεισματικά να τον απαρνούμαστε. Μήπως είναι ώρα να επανεξετάσουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε αυτή τη σπουδαία κληρονομιά ¨?
Τόσο κοντά μα τόσο μακριά!
