2 Μαίου 2016… Η Λέστερ γράφει ιστορία, πετυχαίνοντας μια απο τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στον χώρο του αθλητισμού.
Η Πρέμιερ Λιγκ της ανήκει.
Ο Κλαούντιο Ρανιέρι κάνει το θαύμα του!
Σύμφωνα με τα στοιχήματα της τότε εποχής, ήταν πιο πιθανό να ανακαλυφθεί το τέρας της λίμνης Λοχ Νες, να εκλεγεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών η Κιμ Καρντάσιαν ή να ζούσε ο Ελβις Πρίσλει, παρά να πάρει το πρωτάθλημα η Λέστερ…
Το έκαναν ενάντια σε κάθε προγνωστικό.
Ούτε ο πιο αισιόδοξος δεν θα το φανταζόταν.
Ο Κλαούντιο Ρανιέρι, ανέλαβε την ομάδα το 2015, έχοντας το μικρότερο μπάτζετ και πέτυχε ένα από τα πιο επικά επιτεύγματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα.
“Θυμάμαι την πρώτη συνάντηση με τον πρόεδρο όταν έφτασα στην Λέστερ εκείνο το καλοκαίρι.
Μου είπε…
“Κλαούντιο, αυτή είναι μια σημαντική χρονιά για τον σύλλογο.
Σημασία έχει να παραμείνουμε στην Πρέμιερ Λιγκ, πρέπει να σωθούμε.”
Η απάντησή μου ήταν…
“Εντάξει, σίγουρα. Θα δουλέψουμε σκληρά στην προπόνηση και θα προσπαθήσουμε να τα καταφέρουμε.”
Σαράντα βαθμοί.
Αυτός ήταν ο στόχος.
Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι στις 4 Απριλίου θα άνοιγα την εφημερίδα και θα έβλεπα πρώτη τη Λέστερ στη βαθμολογία με 69 βαθμούς.
Η ομάδα τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε στον πάτο της βαθμολογίας.
Απίστευτο.
Τα Χριστούγεννα φτάνουμε στη σωτηρία.
Συναντηθήκαμε στα αποδυτήρια…
«Ας προσπαθήσουμε, δεν κοστίζει τίποτα» είπαμε ο ένας στον άλλον.
Σιγά σιγά συνειδητοποιήσαμε ότι ήρθε η ώρα να τολμήσουμε.
Μας έλειπαν έξι παιχνίδια.
Έπρεπε να συνεχίσουμε να παλεύουμε με την καρδιά και την ψυχή μας.
Πριν από μερικά χρόνια πολλοί παίκτες μου έπαιζαν σε χαμηλότερα πρωταθλήματα.
Ο Βάρντι εργαζόταν στο εργοστάσιο, ο Kαντέ και ο Μαχρέζ έπαιζαν στην τρίτη και στην τέταρτη κατηγορία της Γαλλίας.
Σε αυτούς σε κάθε ματς έλεγα…
”Ποτέ δεν μας ενδιαφέρει με ποιον παίζουμε, δεν με νοιάζει ποιος είναι μπροστά μας, ούτε το όνομα των αντιπάλων, ούτε η ιστορία που κουβαλάνε.
Παίζουμε έντεκα εναντίον έντεκα και πρέπει να προσπαθούμε μόνο να κερδίζουμε σε κάθε παιχνίδι.”
Όταν πήραμε το πρωτάθλημα, είδα τα αγόρια μου χαρούμενα και συγκινημένα μετά από όλες τις θυσίες που έκαναν.
Συγκινήθηκα και εγώ.
Απίστευτα πράγματα!
Τώρα μπορώ να πω, βλέποντας εκείνη την ομάδα τόσο ενωμένη, πάντα ήξερα από την αρχή ότι θα κερδίζαμε.”
Κλαούντιο Ρανιέρι
Η ιστορία του Τζέιμι Βάρντι, του επιθετικού της ομάδας
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα εργοστάσιο, ένα αγόρι και ένα όνειρο.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν οι τριάντα στερλίνες την εβδομάδα, οι βάρδιες στη δουλειά και το ποδόσφαιρο μετά τη δουλειά, ως χόμπι.
Στο πολύ σύντομο πέρασμα απο την Σέφιλντ, την ομάδα της καρδιάς του, η απογοήτευση είναι τεράστια.
Για σχεδόν ένα χρόνο δεν ακούμπησε μπάλα, αλλα πήρε απότομα ύψος.
Μετέπειτα εμπλέκεται σε καβγά σε μια παμπ, υπερασπίστηκε έναν φίλο του, αφού τον κορόιδευαν κάποιοι, επειδή φορούσε ακουστικά βαρηκοΐας.
Ακολουθεί καταδίκη για βία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, για έξι μήνες αναγκάστηκε να συμμορφωθεί με σκληρή απαγόρευση κυκλοφορίας, μένοντας σπίτι για δώδεκα ώρες υποχρεωτικά.
Επιπλέον, για να ελέγξουν τις μετακινήσεις του, οι βρετανικές αρχές τον ανάγκασαν να φορέσει ηλεκτρονικό βραχιόλι.
Όταν υπήρχαν παιχνίδια μπορούσε να παίζει μόνο μία ώρα, βιαζόταν να σκοράρει όσο το δυνατόν περισσότερο γιατί αναγκαστικά έπρεπε να γυρίσει σπίτι του για να μην έχει άλλα προβλήματα με το νόμο.
Προσπάθησε αρκετές φορές να καταστρέψει αυτό το βραχιόλι.
Αφού τελείωσαν τα προβλήματα με το νόμο, άρχισε να σκοράρει με Χάλιφαξ και Φλιτγουντ.
Ερχεται η μεγάλη μεταγραφή στην Πρέμιερ Λιγκ και στην Λέστερ.
Σωτηρία και μετά πρωτάθλημα με Ρανιέρι στον πάγκο.
Αυτός ο τύπος που έζησε σε μια άλλη ζωή μέχρι και λίγα χρόνια πριν, τώρα είναι παντρεμένος, έχει τέσσερα παιδιά, έχει βγάλει πολλά χρήματα, υπογράφει αυτόγραφα όλη μέρα και έφτασε να είναι μέλος της Εθνικής ομάδας της Αγγλίας.
Όλα αυτά με κόπο και με τον τρόπο του.
Το σημαντικότερο, είναι να το πιστεύεις εσύ ο ίδιος.
Ο Τζέιμι Βάρντι, το πίστευε!
′′Πολλές φορές, δεν αισθανόμουν καλά και σκεφτόμουν να παρατήσω το ποδόσφαιρο. Είπα να φύγω και να τα παρατήσω όλα, αλλά έπρεπε να συνεχίσω.
Ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί… αλλά σίγουρα, χωρίς ποδόσφαιρο, θα ήμουν εργάτης και θα εργαζόμουν στο εργοστάσιο που συνήθιζα να δουλεύω.
Η Λέστερ, ήταν η ομάδα που με πίστεψε όταν δεν το έκανε κανείς άλλος.
Δεν θα φύγω απο την Λέστερ, εκτός αν με διώξουν.”
Τζέιμι Βάρντι
Ο πρόεδρος της Λέστερ, που έμεινε στην ιστορία!
Ο Βιτσάι Σριβανταναπράμπα, έφυγε απο την ζωή στις 27 Οκτωβρίου 2018.
‘Ενας μεγάλος παράγοντας και ένας μεγάλος άνθρωπος!
Ξεπλήρωσε το χρέος των 100 εκατομμυρίων που είχε η Λέστερ, όταν την αγόρασε.
Έκανε δωρεά δύο εκατομμυρίων δολαρίων στο τοπικό παιδιατρικό νοσοκομείο.
Έκανε δωρεά ενός εκατομμυρίου δολαρίου στο Κεντρικό Νοσοκομείο του Λέστερ.
Έκανε δωρεά δύο εκατομμύρια δολάρια στο ιατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Λέστερ.
Έχει δωρίσει 22 χιλιάδες δολάρια σε έναν τοπικό σύλλογο που μελετά πιθανές θεραπείες για μια πολύ σπάνια γενετική ασθένεια (αυτό έγινε μετά τη διάγνωση ενός νεαρού οπαδού της Λέστερ).
Σε κανονική βάση μοίραζε κασκόλ και μπύρες κατά τη διάρκεια των εντός έδρας αγώνων της Λέστερ!
Έφερε την Λέστερ πίσω στην Πρέμιερ Λιγκ και μετά την κατέκτησε.
Έχει οδηγήσει τον σύλλογο στα προημιτελικά του Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Έκανε δώρο σε κάθε παίκτη μια BMW αφού κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλητή!
Μάλιστα δημιούργησε μια πρωτοφανή αίσθηση κοινότητας μεταξύ συλλόγου και πόλης, αφήνοντας πίσω έναν υγιή σύλλογο εξοπλισμένο για να συνεχίσει στο υψηλότερο επίπεδο.
Ο Ενγκολό Κάντε που εντυπωσίασε με τον χαρακτήρα του και το ταλέντο του
” Tις πρώτες μέρες που προπονούσα τον Kαντέ, δεν σταματούσε να τρέχει.
Φαινόταν σα να είχε μπαταρία.
Συνέχιζε να τρέχει κάθε στιγμή της προπόνησης.
Του έλεγα…
-Σιγά-σιγά, μην πας σε όλες τις μπάλες.
Απαντούσε εντάξει και δέκα δευτερόλεπτα αργότερα ήταν ικανός να τρέξει να φέρει ακόμα και τις μπάλες που είχαν βγει έξω απο το γήπεδο.
Ξυπνούσε απο τις έξι το πρωί και έκανε ζέσταμα, χαλαρό τρέξιμο τεσσάρων χιλιομέτρων.
Ενα πραγματικό μηχανάκι.
Του έλεγα πάντοτε να ξεκουράζεται, να μην σπαταλάει πάρα πολύ ενέργεια, αλλά απαντούσε…
”Κύριε, πάντοτε ήλπιζα να πετύχω. Μου ελεγαν ότι δεν ήμουν έτοιμος να παίξω ποδόσφαιρο.
Σήμερα είμαι εδώ για να αποδείξω σε όλους, ότι δεν φτάνει μόνο το ταλέντο, αλλά χρειάζεται και πολλή θέληση και πάθος…”
Για όλα αυτά, η Λέστερ, είναι το ωραιότερο παραμύθι της Πρέμιερ Λιγκ!